The National UN Volunteers: John Holt, How Children Learn

தமிழ்

John Holt, How Children Learn

Children do not need to be made to learn, told what to learn, or shown how. If we give them access to enough of the world, including our own lives and work in that world, they will see clearly enough what things are truly important to us and to others, and they will make for themselves a better path into that world than we could make for them.

The book was originally published in 1967 and updated by Holt in 1983. (The update is as old as I am!) It has an interesting structure: Holt uses long block quotes to break and comment on the original text. Several times throughout the course of reading this book, I underlined a passage and underneath Holt talks about how wrong he was about this or that, what exactly he got wrong, and what he’d do now. (Examples: “I’m not so sure about this anymore,” “I’m not at all happy about this,” “What I did here was a mistake, not necessary, not useful, and if I had continued it for long, probably harmful,” and “What I should have done…”) Since this is a book about a simple, but radical idea — that children are learning animals and that adults should stay out of the way of their natural investigations as much as possible — many of the notes suggest that Holt didn’t think he went far enough in the beginning. It’s an exciting text, because it’s an artifact of someone really grappling with ideas, and also having a conversation with themselves. (When’s the last time you read an author arguing with himself?)

The book is summarized by Holt in the very beginning:

All I am saying in this book can be summed up in two words—Trust Children. Nothing could be more simple—or more difficult. Difficult, because to trust children we must trust ourselves—and most of us were taught as children that we could not be trusted. And so we go on treating children as we ourselves were treated, calling this “reality,” or saying bitterly, “If I could put up with it, they can too.”

His mission:

This book is more about children than about child psychology. I hope those who read it will come to feel, or feel more than when they opened it, that children are interesting and worth looking at.

He writes that a friend said to him after reading the book, “I always was very fond of little children, especially my own. But until now I could never have imagined that they might be interesting.”

Holt’s work has really shaken me up, blown my mind, and given me a different way of thinking about my kids. Some of my favorite bits, below.

Children are natural learners.

“It is before they get to school that children are likely to do their best learning.”

The child is curious. He wants to make sense out of things, find out how things work, gain competence and control over himself and his environment, do what he can see other people doing. He is open, receptive, and perceptive. He does not shut himself off from the strange, confused, complicated world around him. He observes it closely and sharply, tries to take it all in. He is experimental. He does not merely observe the world around him, but tastes it, touches it, hefts it, bends it, breaks it. To find out how reality works, he works on it. He is bold. He is not afraid of making mistakes. And he is patient. He can tolerate and extraordinary amount of uncertainty, confusion, ignorance, and suspense. He does not have to have instant meaning in any new situation. He is willing and able to wait for meaning to come to him—even if it comes very slowly, which it usually does… To this I would add something even more important. Children even as young as two want not just to learn about but to be a part of our adult world. They want to become skillful, careful, able to do things and make things as we do.

What I am trying to say about education rests on a belief that, though there is much evidence to support it, I cannot prove, and that may never be proved. Call it a faith. This faith is that man is by nature a learning animal. Birds fly, fish swim; man thinks and learns. Therefore, we do not need to “motivate” children into learning, by wheedling, bribing, or bullying. We do not need to keep picking away at their minds to make sure they are learning. What we need to do, and all we need to do, is bring as much of the world as we can into the school and the classroom; give children as much help and guidance as they need and ask for; listen respectfully when they feel like talking; and then get out of the way. We can trust them to do the rest.

Children want to be part of the real world.

Children want to be like adults and older children:

Children, at least before they meet the ready-made fantasies of TV, don’t want to be omnipotent. They just want not to be impotent. They want to be able to do what the bigger people around them do—read, write, go places, use tools and machines. Above all, they want, like the big people, to control their immediate physical lives, to stand, sit, walk, eat, and sleep where and when they want… They [don’t] run around pretending to be Superman. Such fantasies have to be learned from the adults who invent and sell them.

They should be included in as much of our everyday lives as possible, and see adults doing real work:

[H]ow much children must have learned from watching people do real work, in the days when a child could see people doing real work. It is not so easy to manage this now. So much of the so-called work done in our society is not work at all, certainly not as a child could understand it… It is in every way useful for children to see adults doing real work and, wherever possible, to be able to help them.

We should also include them in our conversations:

Babies and young children like to hear adult conversation, and will often sit quietly for a long time, just to hear it. If we want to help little children as they learn to talk, one way to do it is by talking to them—provided we do it naturally and unaffectedly—and by letting them be around when we talk to other people.

Children don’t want to be told what to learn.

Children resist, almost always angrily, all such unasked-for teaching because they hear in it the (perhaps unconscious) message, “You’re not smart enough to see that this is important to learn, and even if you were, you’re not smart enough to learn it.” Naturally it makes them hurt and angry. “Let me do it by myself!” they shout. That’s just what we should do.

Education is “the game of trying to find out how the world works.”

Children seek out meaning, which is to say, whatever helps them make the most sense of the world they live in… We do things backwards. We think in terms of getting a skill first, and then finding useful and interesting things to do with it. The sensible way, the best way, is to start with something worth doing, and then, moved by a strong desire to do it, get whatever skills are needed.

Children learn at their own pace, often in spurts.

Timetables! We act as if children were railroad trains running on a schedule… They don’t learn at an even rate. They learn in spurts, and the more interested they are in what they are learning, the faster these spurts are likely to be… Not only that, but they often don’t learn in what seems to us a logical sequence, by which we mean easy things first, hard things later. Being always seekers of meaning, children may first go to the hard things, which have more meaning…

If we give them space to learn at their own pace, they go further and farther:

They see the world as a whole, mysterious perhaps, but a whole none the less. They do not divide it up into airtight little categories, as we adults tend to do. It is natural for them to jump from one thing to another, and to make the kinds of connections that are rarely made in formal classes and textbooks. They make their own paths into the unknown, paths that we would never think of making for them… Finally, when they are following their own noses, learning what they are curious about, children go faster, cover more territory than we would ever think of trying to mark out for them, or make them cover.

We should put them in control:

What is essential is to realize that children learn independently, not in bunches; that they learn out of interest and curiosity, not to please or appease the adults in power; and that they ought to be in control of their own learning, deciding for themselves what they want to learn and how they want to learn it.

Children don’t need to be tested or quizzed.

Our constant checking up on children’s learning so often prevents and destroys learning, and even in time most of the capacity to learn. In How Children Fail, I said that the anxiety children feel at constantly being tested, their fear of failure, punishment, and disgrace, severely reduces their ability both to perceive and to remember, and drives them away from the material being studied and into strategies for fooling teachers into thinking they know what they really don’t know.

And:

When we constantly ask children questions to find out whether they know something (or prove to ourselves that they don’t), we almost always cut short the slow process by which, testing their hunches against experience, they turn them into secure knowledge. Asking children questions about things they are only just beginning to learn is like sitting in a chair which has only just been glued. The structure collapses.

If we want to do our best learning, it might be good to emulate children.

We must clear [our minds] of preconceived notions, we must suspend judgement, we must open ourselves to the situation, take in as much data as we can, and wait patiently for some kind of order to appear out of the chaos. In short, we must think like a little child…. Remember what you have learned about learning. Be like a child. Use your eyes. Gag that teacher’s mouth inside your head, asking all those questions. Don’t try to analyze this thing, look at it, take it in…. The only thing to do [is] to turn off the questions and watch—like a child. Take it all in. See everything, worry about nothing.

Helping children learn is not so much about technique as it is about attitude.

A punk rock sentence: “It is not so much a matter of technique as of spirit.”

The spirit of [playing] games is everything. The only good reason for playing games with babies is because we love them, and delight in playing these games with them and in sharing their delight in playing—not because we want someday to get them into college. It is our delight in the baby and the games that make the games fun, and worthwhile and useful for the baby. Take away the delight, and put in its place some cold-hearted calculation about future I.Q. and SAT scores, and we kill the game, for ourselves and the baby.

Parents might want to think of ourselves as librarians, rather than teachers.

“One of the most important things teachers can do for any learner is to make the learner less and less dependent on them.”

Each new thing they learn makes them aware of other new things to be learned. Their curiosity grows by what it feeds on. Our task is to keep it well supplied with food… Keeping their curiosity “well supplied with food” doesn’t mean feeding them, or telling them what they have to feed themselves. It means putting within their reach the widest possible variety and quantity of good food—like taking them to a supermarket with no junk food in it (if we can imagine such a thing).

The way to learn about children is to love them, to really look at and listen to them.

Holt is skeptical about how much brain research will really tell you about children. In some ways, he approaches children more like an artist: his instructions are to simply love them, and look at them, really look at them, and record what you see. He quotes psychiatrist R.D. Laing as saying, “Love reveals facts which, without it, remain undisclosed.”

Children are our greatest resource.

What is lovely about children is that they can make such a production, such a big deal, out of everything, or nothing. From my office I see many families walking down Boylston Street with their little children. The adults plod along, the children twirl, leap, skip, run now to this side and now to that, look for things to step or jump over or walk along or around, climb on anything that can be climbed.

I never want to be where I cannot see it. All that energy and foolishness, all that curiosity, questions, talk, all those fierce passions, inconsolable sorrows, immoderate joys, seem to many a nuisance to be endured, if not a disease to be cured. To me they are a national asset, a treasure beyond price, more necessary to our health and our very survival than any oil or uranium or—name what you will.

Little children love the world. That is why they are so good at learning about it. For it is love, not tricks and techniques of thought, that lies at the heart of all true learning.

AZEEZ

Pooma UNV

ஜான் ஹோல்ட், குழந்தைகள் எப்படி கற்றுக்கொள்கிறார்கள்

குழந்தைகளைக் கற்கவோ, எதைக் கற்க வேண்டும் என்று சொல்லவோ, எப்படிக் காட்டவோ தேவையில்லை. நம்முடைய சொந்த வாழ்க்கை மற்றும் அந்த உலகில் வேலை செய்வது உட்பட, போதுமான அளவு உலகத்திற்கான அணுகலை அவர்களுக்கு வழங்கினால், நமக்கும் மற்றவர்களுக்கும் உண்மையிலேயே முக்கியமான விஷயங்கள் என்ன என்பதை அவர்கள் தெளிவாகக் காண்பார்கள், மேலும் அவர்கள் அந்த உலகத்திற்கு சிறந்த பாதையை உருவாக்குவார்கள். அவர்களுக்காக நாம் செய்ய முடியும்.

புத்தகம் முதலில் 1967 இல் வெளியிடப்பட்டது மற்றும் 1983 இல் ஹோல்ட்டால் புதுப்பிக்கப்பட்டது. (புதுப்பிப்பு என்னைப் போலவே பழையது!) இது ஒரு சுவாரஸ்யமான கட்டமைப்பைக் கொண்டுள்ளது: அசல் உரையை உடைத்து கருத்து தெரிவிக்க ஹோல்ட் நீண்ட பிளாக் மேற்கோள்களைப் பயன்படுத்துகிறார். இந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்கும் போது பலமுறை, நான் ஒரு பத்தியை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டினேன், ஹோல்ட் இதைப் பற்றியோ அல்லது அதைப் பற்றியோ எவ்வளவு தவறு செய்தார், அவர் சரியாக என்ன தவறு செய்தார், இப்போது அவர் என்ன செய்வார் என்பதைப் பற்றி பேசுகிறார். (எடுத்துக்காட்டுகள்: "எனக்கு இதைப் பற்றி அவ்வளவு உறுதியாக தெரியவில்லை," "நான் இதைப் பற்றி சிறிதும் மகிழ்ச்சியடையவில்லை," "நான் இங்கே செய்தது ஒரு தவறு, அவசியமில்லை, பயனுள்ளது அல்ல, நான் அதை நீண்ட காலமாக தொடர்ந்திருந்தால் , அநேகமாக தீங்கு விளைவிக்கும்,” மற்றும் “நான் என்ன செய்திருக்க வேண்டும்…”) இது ஒரு எளிய, ஆனால் தீவிரமான யோசனையைப் பற்றிய புத்தகம் என்பதால் - குழந்தைகள் விலங்குகளைக் கற்றுக்கொள்கிறார்கள் மற்றும் பெரியவர்கள் தங்கள் இயற்கையான விசாரணைகளிலிருந்து முடிந்தவரை விலகி இருக்க வேண்டும். — பல குறிப்புகள் ஹோல்ட் ஆரம்பத்தில் போதுமான அளவு சென்றதாக நினைக்கவில்லை என்று கூறுகின்றன. இது ஒரு உற்சாகமான உரை, ஏனென்றால் இது யாரோ ஒருவர் உண்மையிலேயே யோசனைகளைப் பற்றிக்கொள்ளும் ஒரு கலைப்பொருளாகும், மேலும் அவர்களுடன் உரையாடலும். (ஒரு எழுத்தாளர் தன்னுடன் வாதிடுவதை நீங்கள் கடைசியாக எப்போது படித்தீர்கள்?)

சுருக்கமாக:

இந்த புத்தகத்தில் நான் சொல்வதை இரண்டு வார்த்தைகளில் சுருக்கலாம் - குழந்தைகளை நம்புங்கள். எதுவும் எளிமையானதாகவோ அல்லது கடினமாகவோ இருக்க முடியாது. கடினம், ஏனென்றால் குழந்தைகளை நம்புவதற்கு நாம் நம்மை நம்ப வேண்டும் - மேலும் நம்மில் பெரும்பாலோர் நம்மை நம்ப முடியாது என்று குழந்தைகளாகக் கற்பிக்கப்படுகிறோம். எனவே குழந்தைகளை நாமே நடத்துவது போல் நடத்துகிறோம், இதை "நிஜம்" என்று அழைக்கிறோம் அல்லது "என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடிந்தால், அவர்களால் கூட முடியும்" என்று கசப்புடன் கூறுகிறோம்.

அவரது பணி:

இந்த புத்தகம் குழந்தை உளவியல் பற்றி விட குழந்தைகளை பற்றியது. குழந்தைகள் சுவாரஸ்யமாகவும், பார்க்கத் தகுந்தவர்களாகவும் இருப்பதைப் படிக்கிறவர்கள், அதைத் திறந்து பார்த்ததை விட அதிகமாக உணருவார்கள் என்று நம்புகிறேன்.

புத்தகத்தைப் படித்த பிறகு ஒரு நண்பர் தன்னிடம் கூறியதாக அவர் எழுதுகிறார், “எனக்கு எப்போதுமே சிறு குழந்தைகளை, குறிப்பாக என்னுடைய குழந்தைகளை மிகவும் பிடிக்கும். ஆனால் அவை சுவாரஸ்யமாக இருக்கும் என்று இதுவரை என்னால் நினைத்துக்கூட பார்க்க முடியவில்லை.

ஹோல்ட்டின் பணி உண்மையில் என்னை உலுக்கி, என் மனதை உலுக்கி, என் குழந்தைகளைப் பற்றி எனக்கு வித்தியாசமான சிந்தனையைக் கொடுத்தது. எனக்குப் பிடித்த சில பிட்கள், கீழே.

குழந்தைகள் இயற்கையாகவே கற்பவர்கள்.

"அவர்கள் பள்ளிக்குச் செல்வதற்கு முன்புதான் குழந்தைகள் தங்கள் சிறந்த கற்றலைச் செய்ய வாய்ப்புள்ளது."

குழந்தை ஆர்வமாக உள்ளது. அவர் விஷயங்களைப் புரிந்து கொள்ள விரும்புகிறார், விஷயங்கள் எவ்வாறு செயல்படுகின்றன என்பதைக் கண்டறியவும், திறமை மற்றும் தன் மீதும் தனது சுற்றுச்சூழலின் மீதும் கட்டுப்பாட்டைப் பெறவும், மற்றவர்கள் செய்வதைப் பார்க்கவும் அவர் விரும்புகிறார். அவர் திறந்த, ஏற்றுக்கொள்ளும் மற்றும் உணர்திறன் கொண்டவர். அவர் தன்னைச் சுற்றியுள்ள விசித்திரமான, குழப்பமான, சிக்கலான உலகத்திலிருந்து தன்னை மூடிக்கொள்வதில்லை. அவர் அதை உன்னிப்பாகவும் கூர்மையாகவும் கவனிக்கிறார், அனைத்தையும் உள்வாங்க முயற்சிக்கிறார். அவர் பரிசோதனையில் இருக்கிறார். அவர் தன்னைச் சுற்றியுள்ள உலகத்தை வெறுமனே கவனிக்கவில்லை, ஆனால் அதை சுவைக்கிறார், தொடுகிறார், அதை உயர்த்துகிறார், வளைக்கிறார், உடைக்கிறார். உண்மை எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதைக் கண்டறிய, அவர் அதில் வேலை செய்கிறார். அவர் தைரியமானவர். அவர் தவறு செய்ய பயப்படுவதில்லை. மேலும் அவர் பொறுமையாக இருக்கிறார். நிச்சயமற்ற தன்மை, குழப்பம், அறியாமை மற்றும் சஸ்பென்ஸ் ஆகியவற்றை அவர் சகித்துக்கொள்ள முடியும். எந்தவொரு புதிய சூழ்நிலையிலும் அவருக்கு உடனடி அர்த்தம் இருக்க வேண்டியதில்லை. அவருக்கு அர்த்தம் வரும் வரை காத்திருக்க அவர் தயாராக இருக்கிறார்-அது மிகவும் மெதுவாக வந்தாலும், அது வழக்கமாக செய்யும்... இதற்கு நான் இன்னும் முக்கியமான ஒன்றைச் சேர்ப்பேன். இரண்டு வயதிற்குட்பட்ட குழந்தைகள் கூட கற்றுக்கொள்ள விரும்புவதில்லை, ஆனால் நம் வயதுவந்த உலகின் ஒரு பகுதியாக இருக்க விரும்புகிறார்கள். அவர்கள் திறமையானவர்களாகவும், கவனமாகவும், விஷயங்களைச் செய்யக்கூடியவர்களாகவும், நம்மைப் போலவே விஷயங்களைச் செய்யவும் விரும்புகிறார்கள்.

கல்வியைப் பற்றி நான் கூற முயல்வது, அதை ஆதரிக்க நிறைய ஆதாரங்கள் இருந்தாலும், என்னால் நிரூபிக்க முடியாது, அது ஒருபோதும் நிரூபிக்கப்படாது என்ற நம்பிக்கையில் தங்கியுள்ளது. அதை ஒரு நம்பிக்கை என்று அழைக்கவும். மனிதன் இயல்பிலேயே கற்கும் விலங்கு என்பது இந்த நம்பிக்கை. பறவைகள் பறக்கின்றன, மீன்கள் நீந்துகின்றன; மனிதன் சிந்திக்கிறான், கற்றுக்கொள்கிறான். எனவே, வீட்லிங், லஞ்சம் அல்லது கொடுமைப்படுத்துதல் போன்றவற்றின் மூலம் குழந்தைகளை கற்றலுக்கு "ஊக்குவித்தல்" தேவையில்லை. அவர்கள் கற்றுக்கொள்கிறார்கள் என்பதை உறுதிப்படுத்த நாம் அவர்களின் மனதைத் தூக்கி எறிய வேண்டிய அவசியமில்லை. நாம் செய்ய வேண்டியது, நாம் செய்ய வேண்டியது எல்லாம், பள்ளியிலும் வகுப்பறையிலும் நம்மால் இயன்ற அளவு உலகத்தை கொண்டு வருவதுதான்; குழந்தைகளுக்குத் தேவையான உதவியையும் வழிகாட்டுதலையும் வழங்கவும், கேட்கவும்; அவர்கள் பேச விரும்பும்போது மரியாதையுடன் கேளுங்கள்; பின்னர் வழியிலிருந்து வெளியேறுங்கள். மீதியை அவர்கள் செய்வார்கள் என்று நம்பலாம்.

குழந்தைகள் உண்மையான உலகின் ஒரு பகுதியாக இருக்க விரும்புகிறார்கள்.

குழந்தைகள் பெரியவர்கள் மற்றும் பெரிய குழந்தைகளைப் போல இருக்க விரும்புகிறார்கள்:

குழந்தைகள், குறைந்தபட்சம் டிவியின் ஆயத்த கற்பனைகளை சந்திப்பதற்கு முன்பே, சர்வ வல்லமையுள்ளவர்களாக இருக்க விரும்பவில்லை. அவர்கள் ஆண்மைக்குறைவாக இருக்கக்கூடாது என்று விரும்புகிறார்கள். அவர்களைச் சுற்றியுள்ள பெரியவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் - படிக்க, எழுத, இடங்களுக்குச் செல்ல, கருவிகள் மற்றும் இயந்திரங்களைப் பயன்படுத்துவதை அவர்கள் செய்ய விரும்புகிறார்கள். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர்கள் பெரிய மனிதர்களைப் போலவே, அவர்களின் உடனடி உடல் வாழ்க்கையைக் கட்டுப்படுத்தவும், நிற்கவும், உட்காரவும், நடக்கவும், சாப்பிடவும் மற்றும் அவர்கள் விரும்பும் இடத்தில் தூங்கவும் விரும்புகிறார்கள்… அவர்கள் சூப்பர்மேன் போல் பாசாங்கு செய்து ஓட மாட்டார்கள். இத்தகைய கற்பனைகளை கண்டுபிடித்து விற்கும் பெரியவர்களிடம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

அவர்கள் முடிந்தவரை நமது அன்றாட வாழ்வில் சேர்க்கப்பட வேண்டும், மேலும் பெரியவர்கள் உண்மையான வேலையைச் செய்வதைப் பார்க்கவும்:

ஒரு குழந்தை உண்மையான வேலையைச் செய்பவர்களைக் காணக்கூடிய நாட்களில், மக்கள் உண்மையான வேலையைச் செய்வதைப் பார்த்து குழந்தைகள் எவ்வளவு கற்றுக்கொண்டிருக்க வேண்டும். இதை இப்போது நிர்வகிப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல. நம் சமூகத்தில் செய்யப்படும் பல வேலைகள் வேலையே இல்லை, நிச்சயமாக குழந்தைகளால் புரிந்து கொள்ள முடியாது... பெரியவர்கள் உண்மையான வேலையைச் செய்வதைப் பார்ப்பது குழந்தைகளுக்கு எல்லா வகையிலும் பயனுள்ளதாக இருக்கும். அவர்களுக்கு உதவுங்கள்.

அவற்றையும் நமது உரையாடல்களில் சேர்க்க வேண்டும்:

குழந்தைகளும் சிறு குழந்தைகளும் வயது வந்தோருக்கான உரையாடலைக் கேட்க விரும்புகிறார்கள், மேலும் அதைக் கேட்பதற்காக நீண்ட நேரம் அமைதியாக உட்கார்ந்திருப்பார்கள். சிறு பிள்ளைகள் பேசக் கற்றுக் கொள்ளும்போது அவர்களுக்கு உதவ நாம் விரும்பினால், அதைச் செய்வதற்கான ஒரு வழி, அவர்களுடன் பேசுவது—இயற்கையாகவும், பாதிப்பின்றியும் செய்வோம்—மற்றும் மற்றவர்களுடன் பேசும்போது அவர்களை அருகில் இருக்க அனுமதிப்பது.

குழந்தைகள் எதைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்ல விரும்புவதில்லை.

குழந்தைகள் எப்போதும் கோபமாக, கேட்கப்படாத போதனைகளை எதிர்க்கிறார்கள், ஏனெனில் அவர்கள் அதில் (ஒருவேளை மயக்க நிலையில்) செய்தியைக் கேட்கிறார்கள், "இது கற்றுக்கொள்வது முக்கியம் என்பதைக் காணும் அளவுக்கு நீங்கள் புத்திசாலி இல்லை, நீங்கள் இருந்தாலும் கூட, நீங்கள் அதைக் கற்றுக் கொள்ளும் அளவுக்கு புத்திசாலி இல்லை." இயற்கையாகவே அது அவர்களை காயப்படுத்துகிறது மற்றும் கோபப்படுத்துகிறது. "நானே அதை செய்யட்டும்!" என்று கத்துகிறார்கள். அதைத்தான் நாம் செய்ய வேண்டும்.

கல்வி என்பது "உலகம் எவ்வாறு இயங்குகிறது என்பதைக் கண்டறியும் விளையாட்டு."

குழந்தைகள் அர்த்தத்தைத் தேடுகிறார்கள், அதாவது, அவர்கள் வாழும் உலகத்தைப் பற்றி அதிகம் உணர அவர்களுக்கு எது உதவுகிறதோ அதுவே... நாம் விஷயங்களைப் பின்நோக்கிச் செய்கிறோம். முதலில் ஒரு திறமையைப் பெறுவது, அதன் பிறகு பயனுள்ள மற்றும் சுவாரஸ்யமான விஷயங்களைக் கண்டுபிடிப்பது என்ற அடிப்படையில் நாங்கள் சிந்திக்கிறோம். புத்திசாலித்தனமான வழி, சிறந்த வழி, செய்யத் தகுந்த ஒன்றைத் தொடங்குவது, பின்னர், அதைச் செய்வதற்கான வலுவான விருப்பத்தால் நகர்ந்து, தேவையான திறன்களைப் பெறுவது.

குழந்தைகள் தங்கள் சொந்த வேகத்தில் கற்றுக்கொள்கிறார்கள், பெரும்பாலும் வேகத்தில்.

கால அட்டவணைகள்! குழந்தைகள் ஒரு கால அட்டவணையில் ஓடும் இரயில் ரயில்களைப் போல நாங்கள் செயல்படுகிறோம்... அவர்கள் சமமான விகிதத்தில் கற்க மாட்டார்கள். அவர்கள் ஸ்பர்ட்களில் கற்றுக்கொள்கிறார்கள், மேலும் அவர்கள் என்ன கற்றுக்கொள்கிறார்கள் என்பதில் அவர்கள் அதிக ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள், இந்த வேகம் வேகமாக இருக்கும்… அதுமட்டுமல்ல, ஆனால் அவர்கள் பெரும்பாலும் நமக்குத் தோன்றும் ஒரு தர்க்க வரிசையை கற்றுக் கொள்ள மாட்டார்கள், இதன் மூலம் நாம் சொல்கிறோம். முதலில் எளிதான விஷயங்கள், பின்னர் கடினமான விஷயங்கள். எப்போதும் அர்த்தத்தைத் தேடுபவர்களாக இருப்பதால், குழந்தைகள் முதலில் கடினமான விஷயங்களுக்குச் செல்லலாம், அவை அதிக அர்த்தமுள்ளவை...

அவர்களின் சொந்த வேகத்தில் கற்றுக் கொள்ள நாம் அவர்களுக்கு இடம் கொடுத்தால், அவர்கள் மேலும் மேலும் மேலும் செல்கிறார்கள்:

அவர்கள் உலகை முழுவதுமாகப் பார்க்கிறார்கள், ஒருவேளை மர்மமானதாக இருக்கலாம், ஆனால் முழுமையும் குறைவாக இல்லை. பெரியவர்கள் நாம் செய்வது போல அவர்கள் அதை காற்று புகாத சிறிய வகைகளாகப் பிரிப்பதில்லை. அவர்கள் ஒரு விஷயத்திலிருந்து இன்னொரு விஷயத்திற்குத் தாவுவதும், முறையான வகுப்புகள் மற்றும் பாடப்புத்தகங்களில் அரிதாகவே செய்யப்படும் இணைப்புகளை உருவாக்குவதும் இயற்கையானது. அவர்கள் தங்கள் சொந்த பாதைகளை அறியாதவர்களாகவும், அவர்களுக்காக உருவாக்க நினைக்காத பாதைகளாகவும் உருவாக்குகிறார்கள் ... இறுதியாக, அவர்கள் தங்கள் சொந்த மூக்கைப் பின்தொடரும்போது, அவர்கள் ஆர்வமாக இருப்பதைக் கற்றுக்கொள்வதால், குழந்தைகள் வேகமாகச் செல்கிறார்கள், நாம் நினைப்பதை விட அதிகமான பகுதிகளை அடைகிறார்கள். அவற்றைக் குறிக்க முயற்சிப்பது அல்லது அவற்றை மறைக்க முயற்சிப்பது.

நாம் அவர்களை கட்டுப்பாட்டில் வைக்க வேண்டும்:

குழந்தைகள் சுதந்திரமாக கற்றுக்கொள்கிறார்கள், கொத்துகளில் அல்ல என்பதை உணர வேண்டியது அவசியம்; அவர்கள் ஆர்வத்தினாலும் ஆர்வத்தினாலும் கற்றுக்கொள்கிறார்கள், அதிகாரத்தில் இருக்கும் பெரியவர்களை மகிழ்விப்பதற்கோ அல்லது சமாதானப்படுத்துவதற்கோ அல்ல; அவர்கள் தங்கள் சொந்த கற்றலின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்க வேண்டும், அவர்கள் என்ன கற்றுக்கொள்ள விரும்புகிறார்கள் மற்றும் எப்படி கற்றுக்கொள்ள விரும்புகிறார்கள் என்பதை அவர்களே தீர்மானிக்க வேண்டும்.

குழந்தைகளை பரிசோதிக்கவோ அல்லது கேள்வி கேட்கவோ தேவையில்லை.

குழந்தைகளின் கற்றலை நாம் தொடர்ந்து சரிபார்ப்பது, கற்றலைத் தடுக்கிறது மற்றும் அழிக்கிறது, மேலும் சரியான நேரத்தில் கற்கும் திறனைக் குறைக்கிறது. குழந்தைகள் எவ்வாறு தோல்வியடைகிறார்கள் என்பதில், குழந்தைகள் தொடர்ந்து சோதிக்கப்படுவதால் ஏற்படும் கவலை, தோல்வி, தண்டனை மற்றும் அவமானம் பற்றிய பயம், அவர்களின் உணர்தல் மற்றும் நினைவில் கொள்ளும் திறன் ஆகிய இரண்டையும் கடுமையாகக் குறைத்து, படிக்கும் விஷயத்திலிருந்தும், உத்திகளுக்கும் அவர்களைத் தள்ளுகிறது என்று கூறினேன். ஆசிரியர்களுக்குத் தெரியாததைத் தங்களுக்குத் தெரியும் என்று நினைத்து அவர்களை ஏமாற்றுவதற்காக.

மற்றும்:

குழந்தைகளுக்கு ஏதாவது தெரியுமா என்று (அல்லது அவர்கள் அறியவில்லை என்று நம்மை நாமே நிரூபித்துக் கொள்கிறார்களா) நாம் தொடர்ந்து அவர்களிடம் கேள்விகளைக் கேட்கும்போது, நாம் எப்போதும் மெதுவாகச் செயல்படுவதைக் குறைத்து, அவர்களின் அனுபவங்களைச் சோதித்து, அவர்கள் பாதுகாப்பான அறிவாக மாற்றுகிறார்கள். பிள்ளைகள் கற்றுக் கொள்ளத் தொடங்கும் விஷயங்களைப் பற்றி கேள்விகளைக் கேட்பது, ஒட்டப்பட்ட நாற்காலியில் உட்கார்ந்துகொள்வதைப் போன்றது. கட்டமைப்பு இடிந்து விழுகிறது.

நாம் சிறந்த கற்றலைச் செய்ய விரும்பினால், குழந்தைகளைப் பின்பற்றுவது நல்லது.

நாம் [நம்முடைய மனதை] முன்கூட்டிய எண்ணங்களைத் துடைக்க வேண்டும், தீர்ப்பை இடைநிறுத்த வேண்டும், சூழ்நிலைக்கு நம்மைத் திறக்க வேண்டும், நம்மால் முடிந்த அளவு தரவுகளை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும், மேலும் குழப்பத்திலிருந்து வெளியேறும் ஒருவித ஒழுங்குக்காக பொறுமையாக காத்திருக்க வேண்டும். சுருக்கமாகச் சொன்னால், நாம் ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல சிந்திக்க வேண்டும். கற்றல் பற்றி நீங்கள் கற்றுக்கொண்டதை நினைவில் கொள்ளுங்கள். குழந்தை மாதிரி இரு. உங்கள் கண்களைப் பயன்படுத்துங்கள். அந்த ஆசிரியரின் வாயை உங்கள் தலைக்குள் கவ்வி, அந்தக் கேள்விகளை எல்லாம் கேட்கவும். இந்த விஷயத்தை பகுப்பாய்வு செய்ய முயற்சிக்காதீர்கள், அதைப் பாருங்கள், எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். செய்ய வேண்டிய ஒரே விஷயம், கேள்விகளை அணைத்துவிட்டு, குழந்தையைப் போல பார்ப்பதுதான். எல்லாவற்றையும் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், எல்லாவற்றையும் பாருங்கள், எதைப் பற்றியும் கவலைப்பட வேண்டாம்.

குழந்தைகளுக்கு கற்றுக்கொள்ள உதவுவது நுட்பத்தைப் பற்றியது அல்ல, அது அணுகுமுறையைப் பற்றியது.

ஒரு பங்க் ராக் வாக்கியம்: "இது ஆவியைப் போலவே நுட்பத்தைப் பற்றிய விஷயமல்ல."

விளையாட்டு [விளையாடுதல்] ஆவி எல்லாமே. குழந்தைகளுடன் விளையாடுவதற்கான ஒரே நல்ல காரணம், நாம் அவர்களை நேசிப்பதாலும், அவர்களுடன் இந்த கேம்களை விளையாடுவதிலும், விளையாடுவதில் அவர்களின் மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்து கொள்வதிலும் நாம் மகிழ்ச்சியடைவதால் தான்—எப்போதாவது அவர்களை கல்லூரியில் சேர்க்க வேண்டும் என்பதற்காக அல்ல. இது குழந்தை மற்றும் விளையாட்டுகளை வேடிக்கையாகவும், குழந்தைக்கு பயனுள்ளதாகவும் பயனுள்ளதாகவும் மாற்றும் விளையாட்டுகளில் நமது மகிழ்ச்சி. மகிழ்ச்சியை அகற்றி, எதிர்கால I.Q பற்றிய சில குளிர்ச்சியான இதயக் கணக்கீடுகளை அதன் இடத்தில் வைக்கவும். மற்றும் SAT மதிப்பெண்கள், நமக்காகவும் குழந்தைக்காகவும் விளையாட்டைக் கொல்கிறோம்.

பெற்றோர்கள் நம்மை ஆசிரியர்களாகக் காட்டிலும் நூலகர்களாக நினைக்கலாம்.

"எந்தவொரு கற்பவருக்கும் ஆசிரியர்கள் செய்யக்கூடிய மிக முக்கியமான விஷயங்களில் ஒன்று, கற்பவரைக் குறைவாகச் சார்ந்து இருக்கச் செய்வது."

அவர்கள் கற்றுக் கொள்ளும் ஒவ்வொரு புதிய விஷயமும் மற்ற புதிய விஷயங்களைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அது எதை உண்கிறது என்பதைப் பொறுத்து அவர்களின் ஆர்வம் அதிகரிக்கிறது. எங்கள் பணி, அதை உணவுடன் நன்கு வழங்குவதாகும்… அவர்களின் ஆர்வத்தை “உணவு நன்றாக வழங்கப்பட வேண்டும்” என்பது அவர்களுக்கு உணவளிப்பதையோ அல்லது அவர்கள் தங்களுக்கு என்ன உணவளிக்க வேண்டும் என்பதை அவர்களுக்குச் சொல்வதையோ அர்த்தப்படுத்துவதில்லை. அதாவது, அவர்கள் அடையக்கூடிய பரந்த வகை மற்றும் நல்ல உணவுகளின் அளவை-அதில் குப்பை உணவுகள் இல்லாத ஒரு பல்பொருள் அங்காடிக்கு அழைத்துச் செல்வது போன்றது (அப்படி ஒரு விஷயத்தை நம்மால் கற்பனை செய்ய முடிந்தால்).

குழந்தைகளைப் பற்றி அறிந்து கொள்வதற்கான வழி, அவர்களை நேசிப்பதும், அவர்களை உண்மையாகப் பார்ப்பதும், கேட்பதும்தான்.

குழந்தைகளைப் பற்றி மூளை ஆராய்ச்சி உண்மையில் எவ்வளவு சொல்லும் என்பதில் ஹோல்ட் சந்தேகம் கொள்கிறார். சில வழிகளில், அவர் ஒரு கலைஞரைப் போலவே குழந்தைகளை அணுகுகிறார்: அவரது அறிவுறுத்தல்கள் வெறுமனே அவர்களை நேசிக்கவும், அவர்களைப் பார்க்கவும், உண்மையில் அவர்களைப் பார்க்கவும், நீங்கள் பார்ப்பதை பதிவு செய்யவும். அவர் மனநல மருத்துவர் ஆர்.டி. லாயிங்கை மேற்கோள் காட்டுகிறார், "காதல் உண்மைகளை வெளிப்படுத்துகிறது, அது இல்லாமல், வெளிப்படுத்தப்படாமல் இருக்கும்."

குழந்தைகள் நமது மிகப்பெரிய வளம்.

குழந்தைகளைப் பற்றிய அழகான விஷயம் என்னவென்றால், அவர்களால் அத்தகைய தயாரிப்பை, இவ்வளவு பெரிய ஒப்பந்தத்தை, எல்லாவற்றிலிருந்தும், அல்லது எதுவும் செய்ய முடியாது. எனது அலுவலகத்தில் இருந்து பல குடும்பங்கள் தங்கள் சிறு குழந்தைகளுடன் பாய்ஸ்டன் தெருவில் நடந்து செல்வதை நான் பார்க்கிறேன். பெரியவர்கள் தத்தளிக்கிறார்கள், குழந்தைகள் சுழல்கிறார்கள், குதிக்கிறார்கள், குதிக்கிறார்கள், இப்போது இந்தப் பக்கமாக ஓடுகிறார்கள், இப்போது அந்தப் பக்கமாக ஓடுகிறார்கள், அடியெடுத்து வைப்பது அல்லது குதிப்பது அல்லது சுற்றி நடப்பது போன்றவற்றைத் தேடுங்கள், ஏறக்கூடிய எதிலும் ஏறலாம்.

நான் பார்க்க முடியாத இடத்தில் இருக்க விரும்பவில்லை. அந்த ஆற்றல் மற்றும் முட்டாள்தனம், ஆர்வம், கேள்விகள், பேச்சுகள், கடுமையான உணர்ச்சிகள், ஆற்றுப்படுத்த முடியாத துயரங்கள், அளவற்ற மகிழ்ச்சிகள், பலருக்குத் தொல்லையாகத் தோன்றும், குணப்படுத்த முடியாத ஒரு நோயாக இல்லாவிட்டால். என்னைப் பொறுத்தவரை அவை ஒரு தேசிய சொத்து, விலைக்கு அப்பாற்பட்ட பொக்கிஷம், எந்த எண்ணெய் அல்லது யுரேனியத்தையும் விட நமது ஆரோக்கியத்திற்கும் நமது உயிர்வாழ்விற்கும் மிகவும் அவசியமானவை அல்லது நீங்கள் விரும்புவதைக் குறிப்பிடுங்கள்.

சிறு குழந்தைகள் உலகை நேசிக்கிறார்கள். அதனால்தான் அவர்கள் அதைப் பற்றி கற்றுக்கொள்வதில் மிகவும் திறமையானவர்கள். ஏனென்றால், எல்லா உண்மையான கற்றலின் இதயத்திலும் இருப்பது அன்புதான், தந்திரங்கள் மற்றும் சிந்தனை நுட்பங்கள் அல்ல.

அஜீஸ்

பூமா யு.என்.வி